U svijetu u kome se lični interes i u vezi sa tim lična dobit proglašavaju za jedino moguće i dopustive ideale, po tom gledištu, pripadaju krugu iracionalnog. Komunistička ideja, kao supstrat milenijumskih najplemenitijih ljudskih težnji i nastojanja dobija po dijalektici kretanja sve više pristalica.

Zašto? Zato što sve više ljudi današnjice ne pristaje na nove, prepoznatljive podvale, ne želi da bude dio sistema " Velikog inkvizitora " koji sam sebe proglašava najboljim, zato što navodno razumije ljudske slabosti, zato što su navodno želja za bogaćenjem koje rađa maniju i izrabljivanje drugog, prirodna čovjekova svojstva i zakon ekonomije.

Daleko je od istine da je to tako. Čovjek je mnogo uzvišeniji, vredniji i plemenitiji nego što ga zdušno zamišljaju i tretiraju gospoda privatnici ( u našim društvenim kretanjima ne mogu biti kapitalisti ), i oni to sami znaju i zato oni svjesno nastoje da u čovjeku ubiju svaki plemeniti nagon, misao, ideju i time razviju u njemu isključivo najniži vid iskonskog egoizma koji se nadalje suprostavlja drugim ljudima. Život se pretvara u bespoštednu utakmicu gdje se na najliberalniji način bukvalno gazi preko tuđih leševa i ne biraju se " Makijevalistička " sredstva za režiranje ciljeva opšte jagme i instrumentalizacije ljudskog duha.

Na vrhu te hijerarhijske ljestvice, šepure se ostrvljeni, siti, bogati i osioni lovci na titule i unosne položaje koji se zadovoljavaju što većim brojem žrtvovanih ličnosti i uništenih egzistencija. Slika je sumorna ali ne smije biti pesimistička. Zato i postoje komunisti, marksisti i uopšte socijalisti kao istinski idejni voditelji narodnih masa i opšteg ljudskog dobra. Socijalista može u pravom smislu riječi biti smo ona ličnost kojoj državni i društveni interesi leže ispred ličnih. Socijalisti su ustvari vodilje, smjernice i putokazi boljeg i srećnijeg društva.

Zato kao komunista, a samim tim i istinski humanista, uvjjek ističem da vjerujem u čovjeka i u njegov stalni i kontinuirani progres. Zadatak i iscrpna borba nas komunista je da prije svega probudimo u čovjeku njegovo dostojanstvo, dostojanstvo radnog čovjeka, stvaraoca čije najvrednije plodove rada troše paraziti i gotovani, ogrezli u poroku i ravnodušnosti prema tudoj nevolji i patnji. Jer govorio je razgovijetno veliki pisac Vladimir Majakovski u svojoj poemi " Oblak u pantalonama " ... kako u debelo uvo zabosti njeznu riječ?

Društvene devijacije, kao i njihove nosioce devijante treba javno žigosati, ne dati korovu da se predstavlja cvijećem, nadalje žigosati eksploataciju širokih narodnih masa, korupciju, mito, nepotizam, prisvajanje tuđe imovine, kriminal, jednom i ukupnom riječju, sve ono što degradira svako zdravo i napredno društvo i ruši mu autoritet i dostojanstvo. Treba se istrajno boriti protiv svih navedenih negativnih trendova, boriti se za rad i moć njegovog stvaralačkog smisla, koji treba našom aktivnošću da se usadi u razmišljanju svakog pojedinca, radnika, seljaka, riječju slobodarskog građanina. Boriti se i konstantno ukazivati na način da se iz naših dijaloga sa ljudima, raspiri u njima usahla iskra poštenja i pravednosti za najveći oreol boljeg i srećnijeg društva, a koje će počivati na najplemenitijim težnjama ljudskim, koje su svoje konačno idejno uobličenje našle u filozofiji velikana ljudske misli Karla Marksa, Fridriha Engelsa, Vladimira Iljiča Lenjina... Oni su svakako bili gigantski svetionici opšte ljudske sreće. Treba nesebično izliti svoj duh za opštu sreću radnog čovjeka - danas čovjeka nadničara ili onoga bez posla, očaj- nog, napuštenog, izlizanog i zaboravljenog.

Koji su to vidovi borbe?

Potrebno je ući u narodne mase, na način baš kao što prijatelj pohodi prijatelja, da ljudi osjete da smo uz njih, da istinski saosjećamo njihove sudbine. Da smo dio njih i da su oni dio nas. Da shvate da im ne prilazimo sa " trgovačkim, lažnim osmjehom " iz interesa i prevare. Da je opšte narodno dobro jedina validna kategorija i jedina naša sreća. Ukazivati da svijet treba da odiše i izgleda tako. Zato je enormno potrebno razgovarati sa ljudima, govoriti im koliko je bitno da se ujedine i samoorganizuju, da vjeruju u sebe, u svoj ego, u svoje ja. Da shvate da se prava ne dobijaju već ostvaruju snagom svoje misli koja kad se ujedini, najjača je stihija i rušilačka potencija svih nečasnih ustavnih brana koje joj se nalaze na putu. Zato je nadalje potrebno da svaki pojedinac izgradi sebe, otrese se od učmalosti i ne snuje budućnost na polovičnim rješenjima i trulim kompromisima, već da se bori za potpuno građansko i radno pravo i naravno, za punu mjeru svog ljudskog integriteta i dostojanstva. U tom pravcu treba organizovati javne tribine i debate, gdje će se otvoreno razgovarati o svim časnim temama i gdje će moći učešće da uzmu svi. Da se po prvi put osjete zapaženim, veoma je bitno. Te tribine treba da se organizuju povodom svih aktuelnih političkih dešavanja, kako na lokalnom tako i na globalnom planu, Dozvoliti žrtvama raznih čudovišnih eksperimenata da se otvore i iznesu svoje stavove, otpuštenim radnicima, žrtvama privatizacije, brojnim nezadovoljnim mladim ljudima...

Ovdje leže embrioni budućeg SKOJ u Crnoj Gori. Ovdje leže i embrioni sjajne Titove “Aktivne miroljubive koegzistencije u svijetu”, jer i mnoge druge zemlje dijele kolač iste sudbinske zbilje. Zar nije tako?

Narodnim masama treba predati činjenice, znanja i dijalektičke forme ljudskih kretanja da Marksizam nije filozofija prošlosti, a koju bi zluradnici željeli takva da bude. Treba istaći da je to nadvremenska filozofska kategorija, uvijek aktuelna, koja u stvari jeste “RIJEŠENA ZAGONETKA ISTINSKE LJUDSKE DRAME!"

Ovaj eho, preko nas, na razne medije i glasila treba da sagledaju veliki socijalistički pandami koji u modusima svojih država gaje elemente humanosti, rada i opšteg čovjekovog stvaralaštva.

To je onaj točak demokratije koji treba da se pokrene, makar i za najmanji dio kruga, na putu ka zrelosti, na putu socijalne pravde i globalnog uređenja ljudskog drustva, gdje bi demokratija istinski poprimila obrise stvarne demokratičnosti. I kad se točak pokrene s mjesta mirovanja, niko ga više ne zaustavi.

Dragi drugovi komunisti, kao što se da sagledati, ogromno je polje naše djelatnosti i ogromni zadaci i obaveze da se ono i uzore i kultiviše.

PROLETERI I SOCIJALISTI, UJEDINITE SE!

Mirko Đurđevac